Bekijk alle 4 foto's
De wandelroute bij de Westpolder voert over kwelders van verschillende eigenaren. In het eerste deel loopt u over gebied van het waterschap en vervolgens over de kwelders van Sijpkens, Toxopeus en De Weerd. Daarna klimt u weer de dijk op en dan ziet u aan uw rechterhand de Westpolder en aan uw linkerhand de Julianapolder.
De kwelder verschiet elk seizoen van kleur. Het oogt frisgroen in het voorjaar, wanneer de kwelderplanten de kop opsteken, lila in de zomer als de zeeasters bloeien, en dieprood in de nazomer door het zeekraal. De nabijheid van de zee maakt de kwelder bijzonder. In veel namen van kwelderplanten klinkt de zee terug, zoals zilte schijnspurrie en zeealsum. Deze planten weten, vaak op ingenieuze wijze, een
regelmatig zoutbad te overleven. In de pionierszone, dichtbij zee waar bij vloed alles onder water komt te staan, groeien zeekraal. Dichter bij de dijk staan soorten als zeeaster en zoutmelde.
De zilte plantengroei trekt leven aan, waaronder honderden soorten insecten, spinachtigen en andere ongewervelde dieren.
Zeekweek
Eén kwelderplant baart boeren en natuurbeschermers zorgen: zeekweek. De grassoort rukt op en domineert grote delen van de kwelders. De verruiging gaat ten koste van waardevolle zoutplanten en van
ganzen en steltlopers, die de overwoekerde delen mijden. De remedie: schapen, paarden en koeien. De grazers maken de kwelder weer ideaal voor planten en vogels. Vogels zitten er nog steeds in overvloed, maar lang niet zoveel als twintig jaar geleden. Tijdens hoogwater strijken er hier duizenden neer vanuit de Waddenzee om te rusten en te eten. Opvallende vogelsoort is de grote zilverreiger, die de laatste jaren ’s winters sterk toeneemt. Wanneer de zilverreigers vertrekken naar hun broedgebieden, arriveren de lepelaars uit Afrika. De lepelaars broeden op Schiermonnikoog en beide Rottums, maar zitten vaak op deze kwelders.
Eendenkooien
Uniek zijn de twee eendenkooien in de Westpolder. Het zijn de laatste eendenkooien in Groningen de laatste overgebleven eendenkooien in Groningen. In onze kooi wordt het kooikersvak niet
actief uitgeoefend: er worden geen eenden gevangen. In de particuliere kooi van Dhr. Mansholt wel. De kooi van Mansholt is een oude kolk, ontstaan bij een dijkdoorbraak. De eendenkooi Nieuw Onrust is
omstreeks 1898 met de hand gegraven en is ongeveer twee hectare groot. Sinds 1991 is de kooi in het bezit van Het Groninger Landschap. De stichting houdt de kooi en het kooibedrijf in stand evenals de
cultuurhistorische, landschappelijke en natuurwetenschappelijke waarden ervan. In het kader van het Waddenfondsproject ‘Kongsi van de kooieend’ zijn recent op de kooi herstelwerkzaamheden uitgevoerd.
De randbeplanting is gesnoeid, de kooiplas is gebaggerd en voorzien van nieuwe beschoeiing. De vangarmen worden geheel opnieuw opgebouwd.
De Mansholt dynastie
Zou hij hier bij paal 82 hebben gestaan, de nog jonge Sicco Mansholt? Zou de veertienjarige puber wrokkig naar de dijk zijn gelopen? Mogelijk. De latere EUcommissaris wil niet aanzien hoe de ouderlijke boerderij Torum vanwege onmin in de familie in 1922 op een boeldag wordt verkocht. Met zijn handen in zijn zakken loopt hij de polder in en vecht tegen zijn tranen. De polder, dat is de Westpolder. Maar evengoed kun je het de Mansholt polder noemen. Sicco’s opa Derk Roelfs bezit Torum, diens broer Jochem Fletum,
zijn zoon Rijpko Jan Manneplaats en zijn zus Hilda Westerhalm. Een hele dynastie Mansholten bestiert de Westpolder.
Amper een jaar na de indijking in 1876 slaat het noodlot toe. In de nacht van 30 op 31 januari stijgt het waterpeil onrustbarend. De vloed van 3.90 meter stuwt het water over de dijk en de polder loopt vol als een badkuip. Jochem Mansholt redt met vrouw en eenjarig kind het vege lijf. Veertien anderen, meest landarbeiders, verdrinken in die gruwelnacht en liggen begraven in een massagraf op het kerkhof van
Vierhuizen. De boeren beginnen opnieuw. Het is hun land, hun op de zee veroverd land. Hun landaanwinning. Hun strijd ook tegen... de staat. Een Tachtigjarige Oorlog, en meer dan dat, het is een eeuwenlang gevecht van wie het land achter de dijk is. Van de staat of van de boer? Proces na proces volgt en telkens beslist de rechter: aangeslibd land is een oud boerenrecht. Pas in de 20ste eeuw komt het tot een vergelijk. De boer behoudt zijn groene kwelder, de staat beheert de rest van het Wad.
Staand bij paal 82, op de knik in de dijk is de wereld in orde. Het land buitendijks lijkt op ruitjespapier. Potloodlijnen in de klei. Van dichtbij zijn het dammen van rijshout, bedoeld om de golven te breken en de kwelder te beschermen. Kluten krassen tekens in het slik. Een zachte bries plooit de greppels. Stilte na zoveel stormen
