Familie van der Werff

(het audioverhaal is te beluisteren in de media) 

Ytzen Pieter staat in de woonkeuken en kijkt naar buiten. De warmte kringelt boven het land. “Je ziet het elke dag groeien nu”, zegt Anneke, die net de jongste kinderen naar bed heeft gebracht voor een middagdutje. De aardappelplantjes van de buren zijn deze week net boven de grond gekomen. “Vind je dit wat?” Ytzen Pieter schuift een lijstje met ideeën voor de naam van het nieuwe ras naar haar toe. “Iets met een r toch?”, zegt Anneke. De naam moet vooral goed in het gehoor liggen in de landen waar deze naartoe wordt geëxporteerd, zoals Syrië. Eerdere rassen van het kweekbedrijf dat hij samen met zijn vader heeft, werden daarom bijvoorbeeld Farida en Aurum gedoopt.

Ytzen Pieter zucht. Soms denkt hij ermee te stoppen, het kweken. Het is zoveel werk en vergt flinke investeringen. En pas na een jaar of tien is een kruising mogelijk goed genoeg om de markt op te gaan. Maar toen hij vorige week een medewerker van de HZPC vroeg hoe het ging zei deze: ga vooral door. 

Zijn blik dwaalt naar buiten. Als de wind vanavond gaat liggen, zal hij kali gaan spuiten. Het mineraal zorgt onder andere voor minder blauwe verkleuring op de knol. Eerst beslissen welk middel tegen fytoftora hij gaat bestellen, de aardappelziekte die vooral bij natte zomers voor rot, afsterving en bruine verkleuring kan zorgen. Hij wil het voor het weekend in huis hebben. Er zijn verschillende opties qua percentage werkzame stof, kosten en de hoeveelheid. Hij denkt na, krabbelt wat berekeningen op een briefje.

Een klop op de deur. “Ja, kom maar!”, zegt Ytzen Pieter zonder op te kijken. Nog even de berekening afmaken. “Wat moeten we nu doen?” De stagiair en de vakantiehulp zitten even zonder werkzaamheden. Hij had ze de opslagplantjes laten stippen met glyfosaat, maar omdat de zon te fel is, heeft het geen zin. De plant neemt de stof niet op. “Heb je je stageverslag al af?”, vraagt hij. Hij wil de studenten van de landbouwopleidingen altijd wat bij brengen, dat moet ook als erkend leerbedrijf. Zelf is hij ook veel bezig met nieuwe ontwikkelingen, vooral wat verbetering van de bodem betreft. Daarom is hij ook aangesloten bij de stichting Veldleeuwerik, die zich richt op een toekomstbestendige voedselproductie. Ook volgde hij vorig jaar een cursus biologische landbouw, om te kijken of hij elementen kan toepassen op zijn eigen akkers.

“Wat doe je om de bodem te verbeteren?” vraagt de stagiair even later. Ytzen Pieter vertelt over lage bandenspanning en het juiste moment om het land op te gaan. Over de koeienmest die beter gescheiden kan worden van de urine, maar dat zulke veranderingen langzaam gaan. “Het land is net een lichaam. Hoe beter je ervoor zorgt, hoe weerbaarder het is.”

Dit verhaal is onderdeel van de route Bildtstars en Eigenheimers van Sense of Place