Tjeerd Polstra

(het audioverhaal is te beluisteren in de media) 

Tjeerd Polstra's blik glijdt langs de klok als hij de kantine binnenloopt. Oef, vijf over zeven. Henk en hait zitten al met een bekertje in de handen aan tafel. Tjeerd drukt het knopje van het koffieapparaat in en wrijft in zijn ogen. “De wedstrijd nog gekeken zeker?”, vraagt Henk. Tjeerd lacht. “Ze hebben gewonnen, dus het was niet voor niks.”

Tjeerd drinkt staand z'n koffie, terwijl zijn vader en achteroom in hun overalls glijden. De komende weken is het doorpakken. Meestal werken ze in de oogsttijd van 's morgens zeven tot 's avonds negen. Een pittige maar ook mooie tijd, zeker als het weer wat bestendig is en ze lekker door kunnen gaan. Nooit vindt hij het werk vervelend, ze maken bovendien altijd lol. Laatst zei hij nog op een feestje, toen het over werkplezier ging: “Wij lachen elke dag.”
“Ik controleer nog even de ventilatoren en dan gaan we”, zegt Tjeerd. Hij loopt naar achteren en pakt een aardappel van de verste bult. Ziet er goed uit: droog. Verrotting is daarmee uitgesloten. De oogst stemt hem tot nu toe vrolijk. De opbrengst in tonnen is vermoedelijk zelfs meer dan hij op basis van een proefrooiing van een paar meter had uitgerekend. Niks te klagen dus. Ja, dat concrete resultaat van het werk, dat geeft voldoening. Het is alweer tien jaar geleden dat hij de ict verliet. Hoe hield hij het vol, zoveel binnen zitten? 

Even later rollen de aardappelen soepel over de rooimatten van de rooimachine. Ze komen uit een stuk zandgrond voorbij de Koedijk, de zeedijk die de grens markeert tussen de polder en het oude land. Wat rooit dit anders dan de zware klei aan de voet van de Oudebildtdijk. Tjeerd draait aan een knopje: de matten mogen iets sneller, want er komt nauwelijks grond en vuil mee omhoog. 

Daar zijn de mannen alweer, ze gaan met de wagens aan de rand van de akker staan. Meteen daarna klinkt een felle piep, de machine is vol. Tjeerd rijdt naar hen toe in plaats van andersom. Zo sparen ze de bodem. De rooimachine heeft bovendien rupsbanden, die maken veel minder diepe sporen dan gewone banden. 

Perceel Antje de Roos is hierna aan de beurt. Al hun percelen hebben nog altijd de namen die pake Tjeerd ook al gebruikte. De kern van de landbouw is nog altijd hetzelfde, maar er verandert ook veel, zoals de betrokkenheid van de omgeving. Hoe zegt hait dat ook weer? O ja: “Vroeger werkten ze bij de boer, nu houden ze hem in de gaten.”  

Dit verhaal is onderdeel van de route Bildtstars en Eigenheimers van Sense of Place