Familie de Jong

(het audioverhaal is te beluisteren in de media) 

Een icoontje toont een grijze wolk met drie druppels. Teun klikt de website weg, nog een paar berekeningen maken en de administratie voor deze week is weer klaar. In de verte dreunt de rooimachine. Zoon Geertjan is samen met anderen bezig met het rooien van de laatste percelen suikerbieten. Het zou mooi zijn als alles eruit kon vandaag, denkt Teun. Met de regen van morgen wordt het niks. 
De mobiele telefoon trilt op tafel. De letters HZPC lichten op in het schermpje. “We hebben een aanvraag uit Cuba”, zegt de buitendienstmedewerker van het handelshuis. “Kunnen jullie vandaag nog 30 ton Spunta leveren? Het schip ligt al klaar voor vertrek in Harlingen.” 

Teun denkt razendsnel na. Zo'n last minute aanvraag van klasse E pootgoed is een goede deal. Er is blijkbaar iets mis gegaan met de levering van een andere boer, toch een virus, bacterie of beschadiging misschien? Op de kade kan de lading nog worden afgekeurd. 

“Ik bel je binnen vijf minuten terug”, zegt Teun. Geertjan en Roelof zijn vast en zeker ook vóór, maar ze beslissen samen. Bovendien moeten zíj het pootgoed klaar zetten, want hij heeft zelf een vergadering van de Nederlandse Akkerbouw Vakbond. Daarin streeft hij een goed inkomen op korte en lange termijn na voor de akkerbouwers. De vergadering gaat dit keer over de EU-richtlijn tegen oneerlijke handelspraktijken. 

“Mooi”, zegt Roelof aan de telefoon. “Morgen hier maar weer verder.” Met 'hier' bedoelt hij  de Westhoek, waar hij wintertarwe aan het zaaien is. Roelof weet zijn weg inmiddels aardig te vinden op de nieuwe percelen, vermoedt Teun, net als in de statige negentiende-eeuwse boerderij waar hij woont. 

Even later zien ze elkaar in de loods, die in 2016 twee keer zo groot is geworden. De opbrengst van hun 45 hectare aan aardappelen wordt hier gesorteerd en bewaard. Met de heftruck tilt Roelof een kuubkist van het juiste ras in de juiste maat naar beneden. “De vrachtwagen is onderweg”, roept Teun buiten tegen Geertjan. Zijn zoon steekt de duim omhoog, want er rolt net een nieuwe lading bieten van de kiepwagen. 

Als ze even pauzeren voor het avondeten, schiet een pijntje in Teuns rug. Zijn lichaam is nooit meer helemaal hetzelfde geworden na de val van de ladder. Nooit hadden ze hun drie zoons gepusht om boer te worden, maar toen hij zelf was uitgeschakeld sprongen Geertjan en Roelof meteen in. Met het land dat ze erbij konden kopen was de uitbreiding van het akkerbouwbedrijf De Jong er dan toch van gekomen. Vier generaties boer, dacht Teun, het gaf toch een enorme voldoening. 

Hij staat op. “Ik moet gaan, het zal wel laat worden.”

Dit verhaal is onderdeel van de route Bildtstars en Eigenheimers van Sense of Place