Kokkels vissen

Lekker hapje 
Freek vist handmatig op een lekker hapje: kokkels - schelpjes die minstens zo lekker zijn als vongole, maar dan met nóg dikker en vetter vlees. Vroeger werd er in Nederland mechanisch met een soort stofzuiger op deze schelpdieren gevist, maar sinds 2003 is dit verboden. Ondanks de grote kokkelsterfte door de hete zomer van 2018 was er afgelopen jaar een grote zaadval, waardoor er nu weer volop schelpen zijn.

Kokkelhark
Het principe van kokkelvissen is simpel. Aan twee kanten van een kokkelveld zet Freek stokken neer, om zijn werkveld af te bakenen. Zijn visserswerktuig is een soort kruising tussen een hark en een lang schepnet. Om zijn waadpak snoert hij een brede riem, waar hij zijn kokkelhark aan vastklikt. Zijn handen legt hij op het rekje van de hark. Terwijl hij achteruit hupst, harkt hij de kokkels uit het zand, die vervolgens in het schepnet belanden. Zo ploegt hij rij na rij de zeebodem af.

Kontjes tegen mekaar
Kokkels vissen is zwaar werk waarvan de werktijden afhangen van het tij. Er kan gevist worden als het water tot aan zijn middel staat tot het moment dat het wad droogvalt. En dan weer tot aan zijn middel, als het vloed wordt. Doordeweeks dag en nacht, tussen de diensten door slapend. Tijdens een pauze laat Freek zien hoe je kokkels openmaakt. ‘Dat is heel simpel,’ legt hij uit. Je pakt twee kokkels, zet de twee kontjes tegen mekaar, en die draai je een kwartslag.’