De Heining

Wat zou slikwerker Dorus Terpstra van dit gemaal gevonden hebben? Het gemaal zorgt ervoor dat er buitendijks een kweldergebied ontstaat, met als gevolg een geleidelijke overgang van zoet naar zout water. Zo wordt het land, dat hij met hard werken veroverde op de zee, teruggegeven aan het water.

In de tijd van Dorus werd het wad beschouwd als een troosteloze, onvruchtbare moddervlakte die zo snel mogelijk ingepolderd moest worden. Tegenwoordig is het Waddengebied UNESCO Werelderfgoed, een magische plek waar meer dan 10.000 verschillende planten en dieren op het land en in het water leven, broeden, zogen en groeien.

Het gemaal draagt daar nog meer aan bij: het heeft een positief effect op de natuurontwikkeling en de migratie van trekvissen. Vissen als paling, spiering en stekelbaars trekken tussen zee en binnenwateren. Het gemaal maakt onderdeel van een nieuw waterbeleid: minder dijken, meer natuur.

Die dijken zijn ooit opgeworpen om ons te beschermen tegen overstromingen. Grofweg een derde van de Nederlandse kust ligt onder zeeniveau en met de huidige zeespiegelstijging en de bodemdaling neemt het gevaar op een overstroming flink toe. De Nederlandse kust, ook een groot deel van de route die je nu fietst, moet goed in de gaten worden gehouden. Niemand wil een herhaling van de laatste, grote watersnoodramp in 1953. De dijken in het noorden werden na die ramp versterkt en de Lauwerszee werd drooggelegd door een dertien kilometer lange dijk aan te leggen. Sindsdien heet het Lauwersmeer. Helaas blijken deze maatregelen niet altijd goed voor de natuur. Daarom richt het huidige waterbeleid zich op nieuwe technieken, zoals doorlaatbare dijken. De zee is niet langer een vijand waar tegen gestreden moet worden, maar een bondgenoot.