“In dit stukje Nederland mag de natuur vóór de mens gaan”
Categorieën
De Rottums zijn de onbekendste waddeneilanden. Waddenliefhebbers zouden graag eens op deze eilanden willen rondlopen, maar de eilanden zijn gesloten voor toeristen. Want in dit stukje Nederland gaat de natuur vóór de mens. Vogelwachters Aaldrik Pot en Nicolette Branderhorst verbleven deze zomer vier maanden op Rottumerplaat. Lees hier hun verhaal.
Echte buitenmensen zijn ze. Ze broedden op een mogelijkheid om eens voor langere tijd helemaal in de natuur op te gaan toen het vogelwachtersverzoek van Aaldriks werkgever Staatsbosbeheer kwam. Ze wilden, en ze konden het allebei regelen met werk. Eind maart zette de Harder, het inspectieschip van het ministerie van LNV, Aaldrik en Nicolette en proviand voor twee weken in het mulle zand van Rottumerplaat af. Het zouden vier maanden van hard werken worden.
Hun opdracht? Verstoringen door vliegtuigen melden, vuil ruimen, ongewenste bezoekers voorlichten en wegsturen. Maar vooral vogels en planten tellen en monitoren, tot in de verste uithoeken van kwelder of strand. En dan meest bij laagwater, in de uren dat die plekken ook bereikbaar waren en de meeste vogels op het wad foerageerden.
Aaldrik gebruikt woorden als ‘ongelooflijk’ en ‘magisch’, om aan te geven wat de enorme hoeveelheden vogels met hen deden. “Half juli kwamen de eerste bonte strandlopers alweer terug uit hun broedgebieden, een stuk of tien. De dag erna waren het honderd, nog een dag later duizenden. Op de uitkijktoren vlogen ze voor onze neus rond, bijna als een spreeuwenzwerm. Als het licht op hun buikjes viel leken het net diamanten, dan weer lichtten hun roestbruine vleugels koperkleurig op in de zon.”
Nicolette: “Het was zó mooi. Op zulke momenten, en daar waren er veel van, stonden we ademloos te kijken en moesten we elkaar wakker schudden: ‘Hé, we moeten ook nog tellen’.”
Die massale aanwezigheid van trek- en broedvogels is te danken aan de rust, weet Aaldrik. “Er zijn geen landroofdieren die vogels van hun nesten jagen en de menselijke verstoring is beperkt. Behalve dan dat wij er zaten, hè?” Hij zegt het lachend maar beide vogelwachters voelden het dagelijks als een dilemma. “Alleen al door er te zijn verstoor je. Maar het is wel nodig. Om te monitoren hoe het de vogels vergaat en om het eiland te bewaken. Zouden er meer mensen komen, dan is het gedaan met de rust die de vogels nodig hebben.”
Nicolette benadrukt een andere rol die zij ook hadden, een wekelijks blog schrijven. “Wij waren ook op ‘Plaat’ om mensen voor wie het eiland niet toegankelijk is te laten zien hoe bijzonder dit kwetsbare gebied is en hoe belangrijk dat het afgesloten blijft. Vergeet niet, dit is een van de weinige stukjes Nederland waar de natuur vóór de mens gaat.”
In hun blogs deelden ze hun euforie over de natuur, maar ook hun zorgen. Over de plastic rotzooi die met elke vloed het strand op komt - “er komt letterlijk geen eind aan.” Over de toekomst van de vogels. Aaldrik: “Zullen de wadplaten waar ze hun eten halen met de zeespiegelstijging nog wel droogvallen? Nemen de zomerstormen zo toe dat alle broedsels op de kwelders straks wegspoelen? Daar maak ik me echt zorgen over. Niet over het voortbestaan van de eilanden. Hoewel we in die vier maanden konden zíen dat Rottumerplaat aan de westkant terrein verliest, groeit het aan de oostkant net zo hard aan. De Rottums blijven wel bestaan.”
-
Meer weten?
Wil je meer weten over deze bijzondere waddeneilanden? Lees hier alles over het ontstaan, de natuur, de geschiedenis én de mensen die ervoor zorgen dat de natuur gewoon de natuur mag zijn.
-
Lees de blog
Lees hier het blog van Aaldrik en Nicolette